Όταν φτωχαίνει η Ζωή, πλουτίζει ο Θάνατος.
14 Οκτωβρίου 2022, ώρα 07:42.
Αυτή η μέρα ανατέλλει αναγγέλλοντας μία συγκλονιστική «δύση»,
καθώς ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης αποχαιρετά τον μάταιο ετούτο κόσμο
με ανυπέρβλητης γενναιότητας ανάρτηση στο «Facebook».
Ξέρω· έχει ήδη δημοσιευθεί παντού,
αλλά την επαναδημοσιεύω
διότι έχουμε ηθικό καθήκον να σταθούμε στα στερνά λόγια τού Αλέξανδρου
και να τα τοποθετήσουμε στο ύψιστο βάθρο που αξίζουν.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ,
ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευσή μου,
μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το Πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο·
με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut,
που αυτήν τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν,
το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν.
Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός,
ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου,
τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει
ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή.
Κίνησε γη και ουρανό,
να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της Γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα;” .
Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή·
σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας·
και πλέον τυχαίνει σε πολλούς.
Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου,
θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος.
Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα,
να ανεβώ στο βάθρο πολλές φορές,
να δοξάσω τον Αθλητισμό και την χώρα μου,
να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο,
να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα·
αξίες τόσο σημαντικές, και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου,
το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομά της,
και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε,
είπα “Ευχαριστώ” που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου,
δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου.
Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, εγώ έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι,
στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων,
που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά
που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν.
Πρώτος ο γιατρός μου ο κ.Μπουκοβίνας,
ο πρύτανης, ο κ.Δημόπουλος,
που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα,
στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ο κ.Ηλιάδης ο θωρακοχειρουργός μου,
ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας
στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες,
ο κ.Πέιος, ο νευροχειρουργός που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί-πολλοί άλλοι,
από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς,
όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με “Άλφα” κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα,
(που) ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε τη φιλία του,
τη σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σα να με ήξερε από πάντα.
Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύουν ο ίδιος και η Αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής.
Με στήριξε ηθικά και πρακτικά,
και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι:
Πετύχατε.
Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου,
μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή,
όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα,
ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σα μακρινή ανάμνηση
και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο,
ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου,
σε αυτήν τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί,
μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει
και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό,
αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας,
ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών,
πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές.
Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας
που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια·
όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο,
και να χάνεται πολύτιμος χρόνος.
Να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του “Ε.Ο.Φ.”,
όταν πρέπει να εγκριθούν αμέσως δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτήν τη ζωή για κάποιο σκοπό,
εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός.
Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.
Για αυτόν τον λόγο,
τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου,
που για χρόνια κρύβω καλά,
ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι,
τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία
και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά,
(δομές) που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί,
θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία,
αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.».
Αν υπήρχε στα σχολεία «Μάθημα Ήθους»,
η αποχαιρετιστήρια ανάρτηση τού Αλέξανδρου Νικολαΐδη
θα αρκούσε για να αποτελεί τη διδακτέα ύλη τής χρονιάς.
Ναι, χρειάζεται ένα ολόκληρο σχολικό έτος (και πάλι, λίγο θα είναι),
προκειμένου να εμπεδωθεί και να μετουσιωθεί σε Συλλογική Κληρονομιά
αυτό το «Μνημείο Ήθους» όπου κυριαρχούν με εκκωφαντικά γαλήνιο τρόπο
η Ταπεινότητα, η Γενναιότητα, ο Σεβασμός, η Ευγένεια,
η Υπερηφάνεια, η Στωϊκότητα, ο Αλτρουϊσμός, η Αυταπάρνηση, η Ευγνωμοσύνη,
και εν τέλει η έννοια που συμπυκνώνει όλες τις θετικού προσήμου έννοιες:
Η Αγάπη!
Τα στερνά λόγια τού Αλέξανδρου φέρνουν αβιάστως δάκρυα στα μάτια μας,
διότι ξεχειλίζουν από Αγάπη.
Το «Εγώ» είναι τόσο τρυφερά παρόν και συνάμα τόσο θαρραλέα απόν.
Το Μεγαλείο τής Ψυχής δεν επιτρέπει καν την απολύτως θεμιτή «μικρότητα»
που εκφράζεται με την αγωνιώδη και οργισμένη ανερώτηση «Γιατί σε εμένα;».
Η Ζωή είναι τόσο άδικη και ταυτοχρόνως τόσο δίκαιη·
κάθε άνθρωπος -χωρίς διακρίσεις- ίσως να είναι ο επόμενος «Εκλεκτός τού Θανάτου».
Ο Αλέξανδρος υπήρξε «Εκλεκτός τής Ζωής» και τώρα έγινε «Εκλεκτός τού Θανάτου».
…
Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μία σύντομη προσωπική ιστορία
που θεωρώ ότι έχει τη δική της σημασία για το «Κοινωνικό Σκέπτεσθαι»
(ιστορία που τώρα πια αποκτά ανατριχιαστική σημειολογία).
Είναι 26 Μαΐου 2019 και διεξάγονται στη χώρα μας οι Ευρω-Εκλογές.
Βρίσκομαι στο παραβάν κρατώντας το ψηφοδέλτιο τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
και μού απομένει ένας από τούς συνολικώς τέσσερεις σταυρούς.
Κοντοστέκομαι·
είμαι σε δίλημμα αν θα βάλω τον τελευταίο σταυρό
δίπλα στο ονοματεπώνυμο γνωστού ηθοποιού
ή στο ονοματεπώνυμο «Αλέξανδρος Νικολαΐδης».
«Μα τι κάνεις;», επιτιμώ εκείνην τη στιγμή τον εαυτό μου.
«Επιτρέπεται έστω και να σκέφτεσαι ποιον από τούς δύο θα ψηφίσεις;
Επιτρέπεται -ιδίως εσύ που ξέρεις τόσο καλά τι είναι τα «Media»-
να βάζεις στο ίδιο ζύγι έναν Ολυμπιονίκη -και δη, τον συγκεκριμένο Ολυμπιονίκη-
με ένα προβεβλημένο πρόσωπο τού Συστήματος;».
Είχα βάλει με χαρά -έως και με λύτρωση- τον σταυρό δίπλα στον Αλέξανδρο,
αισθανόμενος ότι είχα πράξει το πολιτικό καθήκον μου·
έκτοτε,
αυτό το Παλληκάρι -εν αγνοία του, αλλά απολύτως συνειδητά και ευσυνείδητα-
ετίμησε επανειλημμένα την επιλογή μου με το απαράμιλλο ήθος του.
Δυστυχώς,
σήμερα το σύμβολο τής εκλογικής προτίμησης
εμφανίζεται με την έτερη υπόστασή του, την πένθιμη,
όπου μαρτυράται -οποία τραγική και συγκλονιστική αντίφαση-
ότι το αριθμητικό «Σύμβολο τής Πρόσθεσης» πιστοποιεί την Αφαίρεση τής Ζωής.
Ό,τι αφαιρείται από τη Ζωή, προστίθεται στον Θάνατο.
ΥστερόΓιωργο..:
Φτωχαίνουν τα λόγια μπροστά στον Θάνατο.
Φτωχαίνουν τα λόγια μπροστά στον θάνατο τού Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
Φτωχαίνουν τα λόγια μπροστά στα στερνά λόγια τού Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και ΟΔΥΝΗ:
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης κατέκτησε -και με τον θάνατό του- το Χρυσό Μετάλλιο τής Ζωής!
Όταν φτωχαίνει η Ζωή, πλουτίζει ο Θάνατος.
…
Ως ελάχιστο «Μνήμης Ένεκεν» στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη
και ως ελάχιστη τιμή στην ταπεινότητά του,
το παρόν πόνημα δεν θα ολοκληρωθεί με την καθιερωμένη ονοματεπώνυμη υπογραφή μου.
Όταν φεύγουν από τη ζωή άνθρωποι που θα ήθελες να έχεις φίλους σου,
αρκεί το μικρό όνομα για να δηλώσει την Παρουσία τής Ανθρωπιάς.
Αλέξανδρε, είθε να υπάρχει «Μετά Θάνατον Ζωή»,
ώστε να συνεχίσεις να κοσμείς με την ύπαρξή σου το Άπειρο.
Αλέξανδρε, θα σε θυμόμαστε…
Γιώργος
